Nie ma słońca w Gallivare,
noc polarna rządzi światem.
Pod dzwonnicą, pod zegarem
cień się z cieniem w warkocz splata.

Z kłębowiska się wyplątał
tylko jeden cień – odmieniec,
chce skosztować blasku słońca,
chce porzucić strefę cienia.

Nie idź cieniu na południe,
tam dla cienia jest za jasno.
Tam, w południe cienie chudną
i znikają w słońca blasku.

Nie usłuchał, odszedł nocą.
Wschód napotkał nad Bałtykiem:
z wody wstaje słońce złote
i z wędrowcem się spotyka.

Cóż za szczęście w słońce pędzić!
Dzień go zastał nad Kijowem,
Płonie Dniepr w kopułach cerkwi,
a on mniejszy o połowę.

Nie idź dalej na południe,
tam dla cienia jest za jasno.
Tam, w południe cienie chudną
i znikają w słońca blasku.

Nie usłuchał, o świtaniu
nad Bosforem witał słońce.
Świętej Zofii w pas się kłaniał
w blasku dnia oślepiającym.

Na południe, coraz dalej,
jak ta ćma, co w ogień leci…
Przed nim biała Jeruzalem,
a on mniejszy o trzy ćwierci.

Nie idź dalej na południe,
tam dla cienia jest za jasno.
Tam, w południe cienie chudną
i znikają w słońca blasku.