Chciałabym w tobie swój dom wybudować,
z kamienia, na skale twych stóp.
Ścianą twych ramion bezpiecznie otoczyć
mój świat – przełamany w pół.
Chciałabym w tobie zamieszkać na stałe,
nie szukać od dziś lepszych miejsc.
Za parapetem twych oczu jak w oknie
wciąż trwać - przez calutki dzień.

A ja płynę, płynę nad tym domem, co w twych oczach się śni.
Jestem tylko dymem. Spójrz, ja to dym.
Chcę zapomnieć twe oczy bezdomne i to coś, co w nich lśni.
Jestem białym dymem. Spójrz, biały dym.

Chciałabym znaleźć pod strzechą twych włosów
mój dach, co odpędza zły deszcz.
Szybko zapomnieć o tym innym  szczęściu,
co gdzieś – może jeszcze jest.
Chciałabym bywać jak swój, nie jak złodziej 
co noc w bibliotece twych snów.
Czytać w zachwycie, a świt, gdy przychodzi, 
to cóż - czytać ciebie znów.

A ja płynę, płynę nad tym domem, co w twych oczach się śni.
Jestem tylko dymem. Spójrz, ja to dym.
Chcę zapomnieć twe oczy bezdomne i to coś, co w nich lśni.
Jestem białym dymem. Spójrz, biały dym.